Silvan Hatırası

2009 yılı Nisan ayı.. kısa dönem askerlik, acemi birliğinde, Diyarbakır Silvan'dayım..

her öğlen içtiması sonrası, diğer takımdan bir arkadaş, komutan gözetiminde tüm kısa dönem birliğine yemek duası yaptırıyor. O söylüyor biz de tekrarlıyoruz. Ardından da sırayla yemekhaneye...

Bu diğer takımdaki yemek duası yapan arkadaşı da bizim takım olarak bir türlü sevemedik, ısınamadık. Belki iyi çocuktu bilemiyorum ama dışarıdan kendini beğenmiş bir görüntüsü vardı.. Bir öğlen içtimasında, bizim takımdan sesi gür sevdiğimiz bir arkadaşa gaz veriyoruz:

Biz: "Abi sen yaptır bugun yemek duasını yaa, hadi bak!"
x:  "Ya bırakın olm boşverin"
Biz:  "Ya hadi bak diğer eleman yaptırmasın yemek duasını, sen süper yaptırırsın, aslansın kaplansın"
x:  "dfdsldslk olm boşverin yaa"
Komutan: "Evet, yemek duası için biri öne çıksın"
Biz: "Komutanım! komutanım! bizim arkadaş yaptıracak! hadi abi görelim seni.."
x:  "Rahat.. hazırol..  Tanrı'mıza hamd-ol-sun"  (Burada sesi bi ciyakladı niyeyse artık)
Biz: "Tanrı'mıza hamdolsun!!!" (sesi niye ciyakladı yaa, üff çok kötü oldu bee,, kıss kısss kısss..) (hafif sırıtmalar...)
x: "Millietimiz varol... muha muhaa... öhö öhöö!"
Biz:  "Millietimiz varolsun!!!" (abi naptın?? aha şimdi sıçtı!!)
Komutan: "Niye gülüyosun evladım? Gülecek ne var?"
x: "ııı, bişey yok komutanım.. ıı..."
Komutan: "Cık, olmadı.. Sürün!"
x:  "Emredersiniz komutanım!"
Biz: "............."  (derin sessizlik...)

sonuç: betonda sürünmeye başlayan ama bir yandan da komutana göstermeden hala kendi haline ve olanlara sırıtan, dudaklarını ısıran, gülmemeye çalışan bir asker..... yemeğe giderken bi yandan gülme krizini zaptetmeye çalışan, bir yandan da "biz ne yaptık?!" pişmanlığını hisseden biz!!

- Afiyet olsun asker!
- Solll!!!!